LUTY
20.1864. W wielkiej bitwie pod Opatowem siły Apolinarego Kurowskiego i Józefa Haukego-Bosaka zostały rozbite przez wojsko carskie. Klęska ta ostatecznie przesądziła o upadku Powstania Styczniowego.
23.1924. Zmarł Thomas Woodrow Wilson, prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1913-1921, współtwórca Ligi Narodów.
25.1942. Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski wydał rozkaz sformowania w Szkocji w ramach I Korpusu WP Pierwszej dywizji pancernej z gen. Stanisławem Maczkiem jako dowódcą.

MARZEC
01.1579. Jan Zamoyski został kanclerzem wielkim koronnym.
04.1946. Ojciec Święty Pius XII mianował księdza doktora Stefana Wyszyńskiego biskupem ordynariuszem diecezji lubelskiej.
07.1953. Rada Państwa i Rada Ministrów PRL podjęły decyzję o zmianie nazwy Katowice na Stalinogród. Imię Stalina otrzymał także Pałac Kultury i Nauki w Warszawie. Dzień pogrzebu Stalina komunistyczne władze ogłosiły dniem żałoby narodowej.
09.1959. Sąd w Polsce skazał Ericha Kocha, nadprezydenta Prus Wschodnich, szefa Zarządu Cywilnego Okręgu Białystok i komisarza Rzeszy dla Ukrainy, na karę śmierci za zbrodnię ludobójstwa. Wyrok zamieniono na więzienie.
12.1956. W Moskwie zmarł Bolesław Bierut, I sekretarz KC PZPR, poddańczo oddany Stalinowi, konsekwentnie realizował politykę sowietyzacji i uzależniania Polski od Związku Sowieckiego. Odpowiedzialny za system terroru w Polsce.
20.1848. Wybuch Wiosny Ludów w Wielkopolsce. W Poznaniu powstał Komitet Narodowy, który domagał się polskiej administracji, utworzenia korpusu wojska polskiego i obiecywał uwłaszczenie chłopów.
25. 1957. Rząd PRL podpisał z władzami sowieckimi umowę o repatriacji. Porozumieniem tym zostały objęte osoby, które do 17 września 1939 r. posiadały polskie obywatelstwo, oraz ich dzieci, jeśli nie miały w ZSRS bliższych krewnych, a miały ich w Polsce.
28.1364. Arcybiskup gnieźnieński Jarosław ze Skotnik dokonał uroczystej konsekracji katedry wawelskiej w Krakowie.
31.1991. W Moskwie rozwiązano wszystkie instytucje wojskowe Układu Warszawskiego. Pakt, w skład którego weszły Bułgaria, Czechosłowacja, NRD, PRL, Rumunia, Węgry, Albania i ZSRS, powstał w 1955 r. Był wykorzystywany przez Związek Sowiecki w konfrontacyjnych stosunkach z Zachodem.

KWIECIEŃ
01.1548. Na Wawelu zmarł król Zygmunt I Stary. Za jego panowania trwającego 42 lata Rzeczpospolita była mocarstwem odgrywającym ważną rolę w Europie.
02.1948. Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdził program pomocy gospodarczej dla Europy zniszczonej przez II wojnę światową, zwany planem Marshalla. W ciągu 5 lat USA przeznaczyły na pomoc dla Europy Zachodniej 14 mld USD. Związek Sowiecki zmusił kraje Europy Środkowej i Wschodniej do odrzucenia planu Marshalla.
03.1849. Zmarł Juliusz Słowacki, poeta i dramatopisarz, największy obok A. Mickiewicza twórca polskiego romantyzmu.
04.1350. Zawarto porozumienie polsko-węgierskie w sprawie Rusi Halicko-Włodzimierskiej, na podstawie którego węgierski monarcha zrzekł się praw do tych ziem z zastrzeżeniem, że w wypadku bezpotomnej śmierci polskiego króla tron przypadnie monarsze węgierskiemu, a jeżeli Kazimierz doczekałby się syna, Węgrzy mieliby prawo odkupienia Rusi za sumę 100 tys. florenów.
05.1941. W obozie jenieckim koło Drezna zmarł Franciszek Kleeberg, generał brygady, żołnierz Legionów Piłsudskiego, dowódca SGO "Polesie". W dniach 2-5 października 1939 r. pod Kockiem dowodził wojskami polskimi w ostatniej dużej bitwie kampanii wrześniowej. Został pochowany na cmentarzu w Dreźnie. W 1961 r. Jego prochy sprowadzono na cmentarz wojenny w Kocku, gdzie spoczął pośród żołnierzy, którymi dowodził.
06.1814. Napoleon Bonaparte abdykował, zachowując tytuł cesarza, i został zesłany na wyspę Elbę. Cesarzowi udającemu się na wygnanie towarzyszył polski szwadron szwoleżerów gwardii dowodzony przez Pawła Jerzmanowskiego. Polscy szwoleżerowie otrzymali prawo powrotu do domu z bronią i sztandarami.
08.1940.ORP "Orzeł" pod dowództwem kpt. Jana Grudzińskiego zatopił niemiecki transportowiec "Rio de Janeiro". Niemiecki okręt przewoził żołnierzy mających wziąć udział w agresji na Norwegię.
 

Pytania i odpowiedzi z Serwisu Religijnego „Wiara”  TRUDNE PYTANIA

Poznaj, by zrozumieć

Pyt.: Jeśli Bóg wie wszystko, to znaczy że wie także, co zrobię. Gdzie więc miejsce na mój wolny wybór?
     Odp.: Bóg zna przyszłość, ale nikogo do niczego nie zmusza. Po prostu wie, co w swojej wolności wybierzemy. Znając nasze wolne wybory może tak a nie inaczej "zaplanować" różne inne wydarzenia. Ale mimo to nie można powiedzieć, jakoby odbierał nam naszą wolność.
     Dla zilustrowania tej tezy proszę sobie wyobrazić następującą sytuację: nauczyciel w grudniu mówi do ucznia, że nie zda do następnej klasy. Jego wypowiedź wynika z obserwacji: uczeń nic nie robi, lekceważy obowiązki; widać, że nie potrafi opanować materiału, ma coraz więcej zaległości. Ów nauczyciel wie, że gdyby uczeń zabrał się za naukę, to nie byłoby problemu. Ale na podstawie doświadczenia przypuszcza, że nic się w tym względzie nie zmieni. Przez pół roku robi wszystko, by zmobilizować go do pracy. Po tym czasie okazuje się, że jednak miał rację. Brak jakiejkolwiek pracy, wagary, kończy się powtarzaniem klasy. Czy można powiedzieć, że nauczyciel spowodował, że uczeń nie zdał do następnej klasy? Nie. Ów młody człowiek był wolny. Mógł się wziąć do nauki. Ale nie chciał. W takim przypadku jego żale na nauczyciela (uwziął się na mnie, już pół roku wcześniej mi zapowiedział, że nie zdam) są po prostu śmiesznym zrzucaniem winy na innych.
Różnica między wiedzą Boga, a człowieka na temat przyszłości polega tylko na tym, że człowiek może się pomylić, Bóg wie na pewno. Jesteśmy skłonni winę za nasze złe wybory zrzucać na uprzednią wiedzę Boga. Tymczasem Jego wiedza tak naprawdę do niczego nas nie predestynowała. Cały czas byliśmy wolni.

Pyt.: Po co Bóg skazał swojego Syna na takie cierpienie? Czy szantażował Jezusa, że jeśli nie umrze za ludzkie grzechy to ludzkość nie zostanie zbawiona? Czy jest tak okrutny, że potrzebna Mu była czyjaś śmierć?
     Odp.: Mamy tutaj do czynienia z ogromnym nieporozumieniem. Wydaje Ci się bowiem, że zły Bóg Ojciec skazał Syna na śmierć, bo szukał jakiejś ofiary. Ale tak nie jest! Nasze zbawienie dokonało się bowiem nie przez samą śmierć, ale przez posłuszeństwo Jezusa; posłuszeństwo aż do śmierci. On wiedząc co Go czeka dobrowolnie zgodził się przyjąć mękę z ręki swoich oprawców. To nie Ojciec skazał Syna na śmierć. Zrobili to ludzie. Zrobili za to, że powiedział, iż jest Bożym Synem (zobacz Mk 14). Nawet w obliczu wielkiego cierpienia Jezus pozostał wierny Ojcu. Gdyby skłamał, zapewne ocaliłby życie, ale przecież po to przyszedł, aby być pierwszym wiernym Bogu od początku do końca. Tak jak grzech Adama, polegający na nieposłuszeństwie, sprowadził na wszystkich ludzi śmierć, tak posłuszeństwo Jezusa przyniosło nam życie wieczne. Święty Paweł tak o tym pisał: "A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi".
      W Liście do Filipian napisał: "On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię (...)"
      Tak więc istotą odkupieńczej śmierci Jezusa jest nie tyle sama śmierć, co Jego posłuszeństwo wobec Ojca, posłuszeństwo, które trwało przez całe życie, ale na koniec wyraziło się w dobrowolnym przyjęciu strasznej śmierci.
      Jeszcze jedno: trudno oprzeć się wrażeniu, że Jezus przyjął mękę, żebyśmy zobaczyli, iż to posłuszeństwo wobec Ojca nie było łatwe, ale naprawdę Go kosztowało.

Pyt.: "Czy można być katolikiem, jeśli się nie chce należeć do Kościoła, jeśli kontakt z Bogiem przeżywa się w sferze indywidualnej, bez udziału instytucji kościelnych?"
     Odp.: Pytanie Pana skojarzyło mi się z dwiema całkiem konkretnymi osobami. Mam znajomego, który doznał kiedyś krzywdy od jakiegoś księdza. Człowiek skądinąd nawet ponadprzeciętnie religijny, zaniechał odtąd chodzenia do kościoła i uczestnictwa w sakramentach. Wiem na pewno, że dużo się modli, często razem z rodziną. Sam uważa się za katolika.
Inna moja znajoma rzadko chodzi do kościoła. Twierdzi, że nie umie modlić się w tłumie. Zadowolenie daje jej modlitwa w ciszy, kiedy nie musi dostosowywać się do odprawiającego nabożeństwa i nikt jej nie przeszkadza w modlitwie. Toteż dość często wstępuje do kościoła na krótkie sam na sam z Bogiem.
     Myślę, że cały szereg innych jeszcze sytuacji może się kryć za postawionym przez Pana pytaniem. Są ludzie, którzy ograniczają swój kontakt z Kościołem, gdyż uczestnictwo w niedzielnej Mszy i przyjmowanie sakramentów jest m.in. społeczną deklaracją wiary, a im z takich czy innych względów zależy, aby takiej deklaracji nie składać. Ktoś inny może twierdzić o sobie, że nie uznaje Kościoła, ceni jednak indywidualny kontakt z Bogiem - ale tak naprawdę jego postawa jest tylko parawanem, którym zasłania swoją religijną ospałość czy nawet obojętność. Jednym słowem, z bardzo różnych powodów można być katolikiem stroniącym od Kościoła.
Nie będę ukrywał, że wiarę unikającą Kościoła uważam za wiarę niepełną - dlaczego, o tym za chwilę. Staram się jednak życzliwie wczuć w powody, które odsuwają ludzi od Kościoła i uważam, że to, co w nich słuszne, winni uznać wszyscy, zarówno sami zainteresowani, jak i my, bardziej związani z Kościołem. My - żeby zbyt łatwo nie potępiać, zresztą może nawet my sami jesteśmy faryzeuszami, którzy nie wchodzą do Królestwa i innym wejść przeszkadzają. Natomiast oni, żeby rezygnowali z tego tylko, co w ich racjach niesłuszne. Okaże się bowiem wówczas, że to, co słuszne, nie jest siłą odśrodkową, ale dośrodkową; jeśli naprawdę jest słuszne, to nie oddala od Kościoła, ale jest wezwaniem do pogłębienia.
     Dlaczego postawę katolika, który próbuje obyć się bez Kościoła, uważam za niesłuszną? Po pierwsze, jest to postawa, która jednostronnie odcina kupony wypracowane przez Kościół. Gdyby nie Kościół, wiara nie doszłaby do takiego katolika, nie znałby on wielu wartości religijnych, którymi aktualnie żyje: to Kościół przechowuje wiarę, stara się ją pogłębiać i przekazywać następnym pokoleniom. Człowiek wierzący, umieszczający siebie poza Kościołem, korzysta z tego dorobku, sam jednak nie przyczynia się do jego podtrzymania i powiększenia.
      Codzienne doświadczenie zdaje się dowodzić, że zarzut ten jest słuszny. Wiara przeżywana bez oparcia o Kościół najczęściej bywa tylko stopniem do zupełnej obojętności religijnej. Okazuje się to szczególnie wtedy, gdy powstaje problem przekazania wiary następnemu pokoleniu. Niepowodzenia w przekazywaniu wiary są tu o tyle zrozumiałe, że rodzice niepraktykujący ukazują swym dzieciom wiarę, w której ożywiający kontakt z wiarą Kościoła został osłabiony i rozluźniony.
     Po wtóre, wiara przeżywana poza Kościołem jest pozbawiona czegoś więcej niż tylko wspólnoty wierzących. Brak jej także mocy łaski, jaka płynie z uczestnictwa w sakramentach, a zwłaszcza w Eucharystii. Nie można zaś być pełnym chrześcijaninem, jeśli wierzy się w Chrystusa jedynie jako Nauczyciela. Chrystus jest także i przede wszystkim Synem Bożym i naszym Zbawcą.

Pyt.: Dzisiejszy świat i jego zachęta do "wesołego" życia jest szczególnie trudnym wyzwaniem dla osoby wierzącej i starającej się żyć według słów Pana naszego spisanych w Piśmie Świętym. Codzienność "zasiana" jest większymi i mniejszymi upadkami na duchu i grzechami. Czy jest możliwe życie bez grzechu?
      Odp.: Na rzeczywistość, o którą pytasz w zaakcentowanym pytaniu, wiele światła rzuca najpiękniejsza w Ewangelii przypowieść - o miłosiernym Ojcu (Łk 15). Ojciec ma dwóch synów, z którymi nie może sobie dać rady. Młodszy buntuje się, zabiera połowę majątku, która przypada mu w udziale (choć zapewne miało tak być dopiero mocą testamentu ojca) i porzuca dom, w którym dotąd bezpiecznie wzrastał. Starszy zostaje i korzysta z dobrodziejstw rodzinnego domu, ale nie rozpoznaje, ani nie przyjmuje ojcowskiej miłości, którą codziennie jest obdarzany. Można by rzec, że od strony wychowawczej, ojciec ponosi całkowite fiasko.
      Ważna jest jednak dalsza część przypowieści. Młodszy, niewątpliwie pod wpływem Bożego natchnienia, rozpoznaje swój błąd. Przyznaje się do grzechu i decyduje na trudny powrót. Wraca, by szukać ratunku u ojca, którym wcześniej wzgardził. Wiemy, jaki przebieg miało spotkanie z ojcem. Objawiła się radość ojca, tak wielka, że starszy brat nawet zrozumieć jej nie jest w stanie. Dla ojca nieważna okazuje się strata majątku, ważne jest odzyskanie syna, jego nawrócenie. Właśnie to jego nawrócenie sprawiło największą radość ojcowskiemu sercu. Natomiast wobec starszego syna ojciec pozostaje bezradny. Ten nic co prawda z majątku nie stracił, ale uparcie trwa w odwróceniu od ojca i brata.
     Według Ewangelii, ideałem wcale nie jest życie bez grzechu. Zauważmy - ojciec ma tylko dwóch synów i żaden z nich nie jest bez grzechu. Ta przypowieść jest pochwałą młodszego syna. Tego, który mocno wszedł w grzech, ale wychodzi z tego doświadczenia zwycięsko. Bo istotna jest umiejętność poradzenia sobie z grzechem, kiedy człowiek w niego się uwikła. Młodszy potrafi uznać swój grzech i umie prosić o przebaczenie. Umie też je przyjąć - chociaż pełna miłości postawa ojca była dla niego zaskoczeniem. Przebaczenie okazuje się kluczem dla ratowania człowieka. Ojciec okazuje je młodszemu i próbuje wychodzić z sercem do starszego syna. U Chrystusa w centrum nie jest "bezgrzeszność" a przebaczenie. Jeśli nie zacząłeś przebaczać, naprawdę nie zacząłeś być chrześcijaninem (zob. Mt 18,21-22). Pan Jezus nie ukrywa ogromu zła, ale nie sprowadza życia do troski, by nie popełnić grzechu.
     Przypowieść jest ostrzeżeniem przed przyjmowaniem postawy starszego syna, tego, któremu wydawało się, że jest w porządku, bez grzechu. U wielu chrześcijan, niestety - a świadczy o tym i Twoje pytanie - nadal akcentowana jest potrzeba unikania grzechów i zupełnie niedowartościowana potrzeba przebaczenia. Mylą się wychowawcy i katecheci, którzy chcą ustawić życie tak, jakbyśmy byli jeszcze w raju, przed grzechem pierwszych rodziców. Mylą się wszyscy, którzy w centrum stawiają zakaz spożywania owoców z drzewa poznania dobra i zła, zakaz wchodzenia w zło. Po opuszczeniu raju ideałem życia nie może być zachowanie bez zarzutu wszystkich wymagań postawionych przez Boże prawo.
      Dokładnie tak stawiali sprawę uczeni w Piśmie i faryzeusze - i to im właśnie (zob. Łk 15,2-3) Pan Jezus opowiedział rozważaną przypowieść. W końcu Jezus, który pragnie zbawienia wszystkich, nie przychodzi do nieskazitelnych i bezgrzesznych - bo takich nie ma - On przychodzi do grzeszników (zob. Mt 9,13).

Pyt.: Tyle teraz przeróżnych nieszczęść i kataklizmów. Dlaczego Bóg tak się nad nami znęca? Proszę pomóżcie.
     Odp.: Słynne trzęsienie ziemi w Lizbonie w roku 1755 spowodowało u Woltera zwątpienie w Bożą Opatrzność, zaś Rousseau zwrócił wtedy uwagę na to, że gdybyśmy się mądrzej rządzili, to nawet trzęsienie ziemi nie przemieniłoby się w kataklizm. Również teraz prasa donosi, że gdyby nie ludzkie zaniedbania, wymiary kataklizmu byłyby mniejsze. Jednak i tak byłby to kataklizm! Dlaczego Bóg dopuszcza takie straszne nieszczęścia? Nie wiem. Norwid by powiedział: Hieroglif cierpienia - na ziemi niepojęty, zrozumialszy w niebie. Z perspektywy wieczności na pewno zupełnie inaczej będziemy oceniać doczesne nieszczęścia, jakie nas spotykają. A jeżeli ktoś słyszy w tym kataklizmie Boże wezwanie do naszego społecznego opamiętania się? Wszystko, co nas spotyka - i dobro i zło - zawiera w sobie wezwanie do nawrócenia.
     Najstraszliwszą jednak karą za zło jest to, że w swoim złu się pogrążamy i stajemy się niezdolni do nawrócenia.

Refleksja
na czasie
 

     Dość długo obserwuję "polskie" media i widzę, że kierują się one specyficznym rozumieniem prawdy. Czy coś się w Polsce pod tym względem poprawi, nie wiadomo; różne czynniki polityczne wysilają się bowiem, aby dziennikarzy wyjąć spod obowiązku lustracji. Kto jako tako zna historię Polski, ten wie, że oprócz politruków i bezpośrednich agentów Moskwy najwięcej zła wyrządzili Narodowi Polskiemu dziennikarze piszący na zamówienie określonych ośrodków i w duchu określonej "poprawności politycznej".
     No bo dlaczego taka awantura powstała nagle wokół osoby księdza arcybiskupa Stanisława Wielgusa, który - realnie patrząc - nigdy nie był niczyim agentem, a tymczasem u nas w Polsce agentów co niemiara i te "papierowe tygrysy" czy "elektroniczne jastrzębie" przymykają oczy na trwającą dziesiątki lat hańbę narodową i nie tykają piórem głównych winowajców i zdrajców Ojczyzny, winnych tylu zbrodni, że nie sposób nawet ich wyliczyć?

Potrzebny ogólny rachunek sumienia
     Te i tym podobne wydarzenia zmuszają nas do zadania sobie pytań w formie rachunku sumienia: czy potrafimy sami uczciwie korzystać z mediów i czynnie popierać te służące prawdzie, a bojkotować takie, które służą ideologii antykościelnej i antychrześcijańskiej? Czy właściwych kryteriów dla oceny rzeczywistości szukamy w Ewangelii, w Słowie Bożym, a nie w tym, co krzykliwe i modne, choć przyziemne i niegodne człowieka? Czy potrafimy zrezygnować z bałamutnej i ogłupiającej telewizji na rzecz prasy katolickiej i poważnej lektury religijnej? Czy stać nas (moralnie) na to, by zaprenumerować lub systematycznie kupować jedyny w Polsce dziennik katolicki, jakim jest "Nasz Dziennik"? Czy prenumerujemy choćby jakiś jeden tygodnik lub miesięcznik katolicki? Czy wspieramy czynnie Radio Maryja, tę jedyną katolicką rozgłośnię o zasięgu ogólnopolskim i światowym? Czy potrafimy reagować i interweniować, kiedy nasze dzieci czy wnuki wpadają w uzależnienie od pism pornograficznych lub jakichś grup o podejrzanej linii moralnej?
     Czy zdajemy sobie sprawę, że 42 proc. dzieci jest już uzależnionych od programów pornograficznych? (NewsMax, 2 lutego 2007 r.). Czy oburza nas to, że w pewnych krajach (ostatnio w Wielkiej Brytanii) prawo będzie zmuszało katolików do oddawania dzieci do adopcji "parom" homoseksualnym (CWN, 30 stycznia 2007 r.)? Czy nie oburza nas, że w Portugalii wyznaczono termin referendum w sprawie legalizacji aborcji właśnie na 11 lutego, to jest w święto Matki Bożej z Lourdes? Czy wiemy, że w Szwajcarii funkcjonuje pod szyldem "Kliniki Godności" umieralnia, w której "serwuje się" śmierć na życzenie za jedyne 10 tys. dolarów? ("Daily Mail", 26 stycznia 2007 r.). Czy włączamy się świadomie w proces ulepszenia Konstytucji RP, aby wykluczyć u samych podstaw możliwość zagrożenia dla życia ludzkiego, szczególnie w sytuacji, kiedy jest ono słabe i bezbronne? Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że jest to obowiązek sumienia? Czy potrafimy tak sformułować naszą Konstytucję, aby skutecznie broniła nas przed zakusami ze strony Unii Europejskiej, w której ani prawo Boże, ani prawo naturalne w ogóle się nie liczy? Czy boli nas nieustanny wzrost wszelakich form rozwiązłości lub może obojętnie przechodzimy obok różnych sex-shopów, stoisk z prasą pornograficzną, lub reklam agencji towarzyskich, oswajając się z tym obyczajem poniewierającym ludzką godność? Czy uważamy, że tolerancja oznacza wyrozumiałość dla człowieka czy raczej zgodę na grzech lub zbrodnię? Czy potrafimy po imieniu nazwać zło złem i grzech grzechem?
     Tak czy inaczej należy bacznie obserwować procesy rozpadu obyczajów chrześcijańskich i zaniku katolickiej kultury wypieranej przez brutalny nacisk propagandy laicyzmu, relatywizmu i materializmu praktycznego. Być może już przekroczyliśmy punkt krytyczny w tym ześlizgu na drogę niewiary i moralnej pustki: kto to dokładnie wie? Nie możemy się łudzić liczbą ludzi obecnych na wyjątkowych nabożeństwach: na przykład na Pasterce czy na Rezurekcji. Sądząc po różnych internetowych komentarzach, wzrasta chyba liczba ludzi, którzy cynicznie drwią z religii i Kościoła. Jeden ze sprawdzianów moralnej szlachetności osób to wrażliwość na dobro wspólne i honor Ojczyzny. Niestety, istnieje już duży procent ludzi, dla których patriotyzm to puste słowo (sam spotkałem takich); a czymś wstrząsającym była dla mnie wiadomość, że przeszło połowa Polaków pozytywnie ocenia narzucony Polsce przed 25 laty stan wojenny. Jest to dowód na to, że sumienie bardzo wielu ludzi albo przestało funkcjonować, albo zostało zdeformowane przez długoletnią propagandę kłamstwa i cynizmu moralnego.

Kryzys kultury moralnej i pedagogicznej
     Budzi się uzasadnione pytanie: czy tych Polaków nikt nie wychowywał? Czy ich nikt nie uświadamiał na temat tego, czym jest niepodległość, suwerenność, wolność, za którą cierpiały niezliczone rzesze Polaków? Jest to pytanie o prawidłowy kierunek działalności wychowawczej prowadzonej przez rodzinę, szkołę, organizacje młodzieżowe, jest to pytanie o patriotyczny profil kultury, społeczeństwa z całym bogactwem jego struktur. Kto wychowywał tych ludzi? Oczywiście prawdziwy - jak ufam - polski rząd mamy dopiero od przeszło roku i równocześnie jasno widać, z jakimi oporami i z jakimi kłodami rzucanymi pod nogi rząd ten musi się zmagać, aby realizować program odrodzenia Polski. Widać tu czarno na białym, kto żywi szczere uczucie patriotyczne, a kto jak wściekły pies rzuca się na wszelkie próby reformy edukacji czy uzdrowienia stosunków społecznych i politycznych. Na powierzchnię życia politycznego wypełzły wszelkie potwory, gady i smoki wyhodowane w moralnych jaskiniach socjalizmu, ateizmu, liberalizmu i protestują przeciw wszelkim działaniom, które mają jeden cel: "aby Polska była Polską". Dlaczego takie rozbicie? Jeżeli - jak powiedział Benedykt XVI - Chrystus jednoczy różne narody, czyniąc je swoim Kościołem, to dlaczego nie może zjednoczyć naszego Narodu? Komu to przeszkadza? Czy takie właśnie zjednoczenie nie byłoby znakiem prawdziwej świadomości katolickiej?

"Niemy krzyk"
     W minionym roku przeżyliśmy wstrząs i społeczeństwo mogło usłyszeć "głos, który woła": był to głos 14-letniej gimnazjalistki, straszliwie skrzywdzonej moralnie przez jej kolegów, w gronie klasowym, w szkole, w czasie przeznaczonym na normalne lekcje, w Gdańsku, w tym mieście, w którym Papież Jan Paweł II przypomniał młodzieży bohaterskie Westerplatte. Był to głos tragiczny, głos protestu bez słów, wyrażony dramatycznym gestem targnięcia się na swoje młode życie. Kiedy odarto ją ze wszystkiego, co wyraża cześć dla świętości ludzkiego ciała, co buduje poczucie honoru i dumy dziewczęcej osobowości, co zawiera w sobie obietnicę wielkiej i pięknej miłości, wypełniającej sens życia i głębię tajemnicy osoby, kiedy podeptano w niej kobiecość, w której miał zabłysnąć splendor tytułu Dziewicy i Matki, dla Ani świat się zakończył, życie straciło swój sens. Uznała, że jedynym rozwiązaniem jest pożegnać się z tym okrutnym światem, który skrzywdził w niej całe piękno osobowego istnienia.
     Ten czyn 14-letniej Ani pośrednio odsłania cały ogrom zła, całą skalę zbrodni, jaką wobec niej popełniono. Jej dramatyczne odejście stało się głosem protestu przeciw zdemoralizowanej szkole, przeciw pseudokulturze karmiącej się mitami i kłamstwem o wyzwoleniu "seksu", który rzekomo nie podlega żadnym normom moralnym. Był to głos protestu przeciwko zwyrodnieniu moralnemu środowiska, które brutalnie zdeptało poczucie wstydu, tej jedynej duchowej siły, która strzeże godności kobiety i broni sacrum małżeństwa jako przymierza miłości osobowej zakotwiczonej w Bogu. Był to rozpaczliwy, ale czytelny i jednoznaczny głos buntu przeciw temu światu, zdezorganizowanemu pod hasłem "róbta, co chceta", światu, w którym ciało człowieka, a szczególnie ciało kobiety, zdegradowano do roli sprzętu potrzebnego do zabawy. Był to głos wołający do nieba i ziemi przeciwko tej barbarzyńskiej rewolucji, która Boże Przykazania zamieniła na spis wskazań higienicznych mających na uwadze złagodzenie tempa rozpowszechniania seksualnych epidemii. Był to głos wołający o pomstę na tych, którzy wychowanie do miłości zamienili na instruktaż antykoncepcyjny i w swojej ślepocie moralnej nie dostrzegli, że cześć religijna należna ludzkiej płciowości (tajemnicy bycia mężczyzną i kobietą) jest wyrazem czci należnej dla Stwórcy, który przez stworzenie rodziny chciał być obecny pośrodku ludzkiej historii.
     Był to głos protestu przeciwko tym wszystkim, którzy - także na szczytach społeczeństwa - świadomie czy z nierozumu - przykładają rękę do propagowania zgorszenia, wyrzucając do lamusa cały dorobek dwutysiącletniej pedagogii chrześcijańskiej i na to miejsce stawiają wątpliwej jakości "filozofie" niezdolne odróżnić człowieka od zwierzęcia i rzucające niedojrzałych młokosów w środek żywiołu rozpętanej namiętności, która w końcu zabija w nich poczucie człowieczeństwa. Jest to krzyk protestu przeciwko głupocie tych władz oświatowych, które poderwawszy autorytet Chrystusa i Jego Kościoła, na miejsce prawa Bożego wprowadzają "autorytet" pedagogów i psychologów. Grupa takich pedagogów i psychologów - jak się dowiadujemy (Onet.pl) - "wystosowała list otwarty w obronie pięciu gdańskich gimnazjalistów zamieszanych w molestowanie 14-letniej Ani". Pewnie chcą ich wyczyn potraktować jako dziecinny wybryk i uwolnić ich od kary. Podobno także matka tej nieszczęśliwej Ani wstawia się za chłopcami, twierdząc, że byli zbyt mocno ukarani (Polskie Radio, 7 lutego 2007 r.). Jednak nie można ich uznać za niewinnych. Przecież nieodłączną logicznie, psychologicznie i moralnie konsekwencją ich czynu jest śmierć dziewczyny, za którą właśnie oni odpowiadają bezpośrednio. Skoro ich działanie doprowadziło dziewczynę do śmierci - biorąc pod uwagę cały splot przyczyn łącznie z jej wrażliwością, obejmującą także jej wysokie poczucie godności, widoczne w niezwykle szlachetnym i subtelnym poczuciu wstydu - to trzeba powiedzieć, że są oni winni jej śmierci.
     Są więc mordercami. Jak i mordercami są ci wszyscy - i to może jeszcze w wyższym stopniu - którzy w jakikolwiek sposób współdziałają z machiną niszczącą poczucie moralne, zabijającą sumienie, deformującą prawdę o człowieku, pozbawiając młodych odniesienia do Boga i Jego Prawa i redukując płciowość do obiektu o wartości rozrywkowej. Mordercami są także w jakimś ogólnym sensie ci wszyscy, którzy niszczą rodzinę ekonomicznie i kulturowo, niszczą etos małżeństwa, degradują godność powołania rodzicielskiego, uniemożliwiają rodzicom skuteczne zaangażowanie w dzieło wychowania dzieci. Mordercami są ci wszyscy, którzy poprzez cyniczną propagandę rozwiązłości uruchamiają łańcuch reakcji psycho-społecznych, który niejako z konieczności kończy się masowym mordem nienarodzonych dzieci. Ten "głos, który woła", będzie wołał nadal, aż obudzi sumienia śpiących Polaków na wszystkich szczeblach społecznych.
     Zakończę - tę przecież niedokończoną refleksję - fragmentem wiersza Kazimierza J. Węgrzyna:
Chcę w was zapalić płomień wstydu
bo sam od niego dzisiaj płonę
gdy z naszych sumień czas odziera
kryjącą dotąd nas zasłonę
     Poprzebierani w cudze szmaty
     w obcych kostiumach bez nauki
     słuchamy słów z suflerskiej budy
     i gramy rolę z głupiej sztuki
Chcę w was zapalić płomień wstydu
w Teatrze Pospolitej Rzeczy
w nim niech goreje kłamstwo nasze
póki o litość nie zaskrzeczy...
(Płomień wstydu, w: Larum Polskie, s. 128).

ks. prof. Jerzy Bajda
12 lutego 2007
Nr 36 (2749)

 

Wartości
jako źródło wychowania i edukacji

     Wartości zajmują w życiu człowieka bardzo ważne miejsce. Decydują o jego egzystencji, sensie i jakości życia, relacjach interpersonalnych, stosunku do siebie i innych, a także całego świata. Dlatego też trudno jest zrozumieć dorosłego człowieka, jego motywów działania jeżeli nie zna się roli wartości w całości jego bytu, istnienia i działania. Wartości to kompas, według którego mamy się orientować, gdy szukamy własnej drogi życia. Pytając czym są wartości, jednocześnie pytamy kim jest człowiek? Co robi, do czego dąży, jak postępuje, a jak powinien postępować?
     Wychowanie w rodzinie poprzez wartości oznacza, że obdarowujemy małego człowieka - dojrzałym człowieczeństwem. Rozwijamy nie tylko rozum, ale docieramy do sfery emocjonalnej, sumienia, woli i charakteru. Rodzice pomagają dziecku w rozwoju cierpliwości, życzliwości, wytrwałości, odpowiedzialności czy kreatywności. Cały proces wychowawczy skłania się, do wykształcenia u dziecka, takich nawyków, które umożliwią mu życie w społeczeństwie. Można więc powiedzieć, że pomoc wychowawcza rodziców sprowadza się do ukazywania różnych możliwości rozwiązywania problemów. Aby rozwiązać owe problemy dziecko musi pomyśleć. Dzięki myśleniu widzi, że ma wiele dróg i kierunków rozwiązań zaistniałych sytuacji. Tym samym odkrywa wolność jako możliwość zagospodarowania własnego życia. Poprzez "stawianie w danej sytuacji" dylematów sięgamy do wyobraźni i w ten sposób, nie tylko dziecko, ale i my - dorośli, uczymy się sprawniej myśleć i dojrzalej działać. Proces wychowania dziecka odbywa się na drodze poszukiwania i odkrywania prawdy o sobie samym poprzez zdolność do poznania natury życia, środowiska i celów osobistych, poprzez zdolność doświadczania siebie w stosunku do przegranych, ale i odnoszonych sukcesów, poprzez zdolność realizacji się w pracy, miłości oraz zdolność przeżywanego cierpienia. Zatem w sferze faktów dziecko zdobywa świadomość, kim jest, w sferze wartości odkrywa, kim się stawać, a w sferze działań, jak to robić, aby być, uczestniczyć. W tym momencie należy zwrócić uwagę, że zachowanie rodziców jest podstawowym elementem wychowania dzieci i wpojenia im właściwych wartości. Na nic umoralniające pogadanki czy teoretyczne wyjaśnienia pojęć, jeżeli postawa rodziców jest zupełnie inna czy wręcz naganna. To czego uczymy słowami musi być zgodne z tym, co dzieci widzą w domu. Wypowiadane uwagi powinny być wyjaśnieniem przyczyn różnorodnych zachowań, powinny być jednoznaczne i powinny wskazywać na wartości, a nie ich zastępować
     Jako wychowawcy jesteśmy odpowiedzialni wobec naszych wychowanków i wobec społeczeństwa. Bierzemy jednak odpowiedzialność tylko za sposób naszego wychowania, a nie za ostateczny rezultat. Musimy pamiętać, że wychowujemy wolne istoty, które powinny dokonać własnej syntezy, mając do wyboru te elementy, które przez wiele lat dostarczało im całe otoczenie. My będziemy odpowiadać za nasz wpływ, a one za swe czyny. Na wychowanie składa się wiele czynników. Nie wszystkie zależą od nas. Jedyne, co możemy zrobić, to zwiększyć do maksimum nasz wpływ za pomocą "dobrego przykładu". Końcowy rezultat będzie zależał od wolnego wyboru dzieci. Nikt nie może wątpić, że wykształcenie w naszych dzieciach szacunku dla osób i rzeczy czy nauczenie naszych wychowanków właściwej rozmowy i współpracy z innymi, przyczyni się do właściwego, spokojnego życia, większej satysfakcji, a zarazem dobrobytu osobistego jak i społecznego.
     Przekazywanie wartości powinno zacząć się od najmłodszych lat dziecka, a więc to rodzice są w najlepszej sytuacji, aby ten proces rozpocząć. Jeśli staną się prawdziwymi wychowawcami, wskażą dzieciom właściwy kierunek, właściwą ścieżkę prowadzącą do szczęścia, a jednocześnie będą szanowali ich wolność. Najważniejsze jest, aby w świecie cywilizacji wirtualnej, płynącej z okładek różnych magazynów, nie zagubić rodzicielskiego powołania.
     John Leite i J. Kip Parrish, pragnąc przyjść z pomocą rodzicom, proponują im dziesięć przykazań dobrego i skutecznego wychowania. Oto one:
1. Ufaj swojej intuicji, ale też poznaj siebie.
2. Nie rezygnuj z własnych potrzeb na rzecz dziecka.
3. Znaj swoje dziecko, słuchaj słów, wyciągaj wnioski z zachowania.
4. Od samego początku dbaj o rozwój pozytywnych wartości.
5. Podkreślaj znaczenie dobrych chęci, wysiłku i gotowości do emocjonalnego ryzyka.
6. Bądź rodzicem, a nie przyjacielem.
7. Wyznaczaj granice. "Nie" jest pełnym i skończonym zdaniem.
8. Utrzymuj dyscyplinę, ale nie karz.
9. Rozmawiaj, nie komunikuj.
10. Zajmuj zdecydowane stanowisko w sprawach seksu i narkotyków .
Naprzeciw tym potrzebom wychodzi Apel Dziecka, który ukazał się w USA w 1985 r., a w Polsce wydany został przez Katedrę Psychologii Rozwojowej KUL.
     Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co Cię poproszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam Cię na próbę.
     Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Ja to wolę, bo to daje mi poczucie bezpieczeństwa.
     Nie pozwól mi ukształtować złych nawyków. Ufam, że Ty mi pomożesz wykryć je w zarodku.
     Nie rób tak, abym czuł się mniejszy, niż jestem. To jedynie sprawia, że postępuję głupio, aby wydawać się dużym.
     Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mi pomaga, gdy mówisz do mnie spokojnie i dyskretnie.
     Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami. Potrzebne mi są również doświadczenia bolesne.
     Nie rób tak, abym swoje pomyłki uważał za grzechy. To zaburza moje poczucie wartości.
     Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię: "Ja Cię nienawidzę". To nie Ciebie nienawidzę, ale Twojej władzy, która mnie niszczy.
     Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. One jednak przyciągają Twoją uwagę, której potrzebuję.
     Nie gderaj. Jeżeli będziesz tak robił, to będę się bronił, udając głuchego.
     Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później nie dotrzymujesz.
     Nie zapominaj, że nie potrafię wyrazić siebie tak dobrze, jak bym chciał. Dlatego też niekiedy mijam się z prawdą.
     Nie przesadzaj co do mojej uczciwości. To mnie krępuje i doprowadza do kłamania.
     Nie zmieniaj swych zasad postępowania ze względu na układy. To wywołuje we mnie zamęt i utratę wiary w Ciebie.
     Nie zbywaj mnie, gdy stawiam Ci pytania. W przeciwnym wypadku zobaczysz, że przestanę Cię pytać, a informacji poszukam gdzie indziej.
     Nie mów mi, że mój strach i obawy są głupie. One są bardzo realne.
    Nigdy nawet nie sugeruj, że Ty jesteś doskonały i nieomylny. Przeżywam bowiem zbyt wielki wstrząs, gdy widzę, że nie jesteś taki.
     Nigdy nawet nie myśl, że usprawiedliwianie się przede mną jest poniżej Twojej godności. Uczciwe usprawiedliwianie się wzbudza we mnie nadzwyczajną serdeczność ku Tobie.
     Nie zapominaj, że lubię eksperymentować. Nie zabraniaj mi eksperymentować, gdyż bez tego nie mogę się rozwijać.
     Nie zapominaj, jak szybko rosnę. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale - proszę Cię - postaraj się.
Myślę, że warto wyżej wymienione treści upowszechnić, a nawet uczynić przedmiotem dyskusji. Chociażby z tego względu, że wielu rodziców boryka się z problemami porozumienia ze swoimi dziećmi. Często ich cierpliwość jest na wyczerpaniu, brakuje im już energii, dręczy poczucie winy, że sobie nie radzą, przytłacza odpowiedzialność za drugiego człowieka, a przecież chcą, by ich dzieci były szczęśliwe, żeby dobrze sobie radziły w szkole, a później w życiu dorosłym, żeby czuły się kochane i potrafiły kochać.
                                                                                                                                                                                                          Barbara Wierdak

 

      Szczęśliwie weszliśmy w nowy rok i przebrnęliśmy półmetek zimy, przynajmniej tej z nazwy. Coraz cieplejszy klimat przysparza wszystkim wiele kłopotów i trosk, co będzie się działo w przyszłości. Faktem jest, iż wielu przedsiębiorców, wiele instytucji związanych z działalnością sportową, turystyczną i pokrewnych im, doznało poważnych strat finansowych.
      Cieplejszy klimat w otaczającej nas przyrodzie, nie przeszedł, ani nie przełożył się, na ocieplenie stosunków panujących pomiędzy siłami politycznymi polskiej sceny politycznej. Rząd ze swoim zapleczem doznaje nieustannych cięgów ze strony opozycji, wspieranej przez nieprzychylne mu media. Owszem, krytyka jest wskazana, ale powinna to być krytyka konstruktywna, pozwalająca na refleksję i korektę podejmowanych decyzji. Nie może natomiast być totalną negacją wszystkich i wszystkiego. Taka postawa powoduje zamęt i rozgoryczenie wśród społeczeństwa, które nie może poradzić sobie z rozszyfrowaniem zamierzeń zarówno jednej, jak i drugiej strony. Tak rodzi się niechęć nie tylko do partii politycznych i ich przedstawicieli, ale także do instytucji państwa i w ogóle państwowości. Państwo stanowią obywatele i demokratycznie wybierane władze działające w ramach jego instytucji. Wszystkich obliguje prawo, którego najwyższym aktem jest "Konstytucja Rzeczpospolitej". Można powiedzieć, że takie mamy prawo i takie jego instytucje, jacy sami jesteśmy ze swoimi zaletami i wadami. Czy jesteśmy lepsi czy gorsi w tym względzie od innych narodów? Odpowiedzmy sobie sami. Nie mieliśmy takich możliwości rozwojowych, jak nasi zachodni partnerzy z unii europejskiej, tak w sferze gospodarczej, jak i społecznej, stąd też powinniśmy z większą tolerancją patrzeć na nasze zachowania. Żyjąc w kraju skorumpowanym przez różnego rodzaju "służby", staliśmy się poniekąd niewolnikami we własnym kraju. Dzisiaj, dopiero po 17-tu latach od chwili dokonania się przeobrażeń ustrojowych, poznajemy jak wyglądała rzeczywistość okresu PRL. Błędne założenia uczestników "okrągłego stołu" zakładające, samooczyszczenie się Polski z zaszłości poprzedniego systemu, okazały się zgubne dla budowania jej nowego wizerunku. To, czego nie dokonano wtedy, próbuje się dokonać obecnie. Wywołuje to niepokój i budzi kontrowersję wśród ludzi związanych w różnoraki sposób z tamtym systemem. To ten rząd, dostrzegł wreszcie zapomnianych bohaterów, ofiar stanu wojennego, będących najczęściej w krytycznej sytuacji materialnej, cierpiących z powodu ignorancji i zapomnienia. Zadośćuczynienie im za to, czego dokonali, było obowiązkiem Polski, państwa wolnego i demokratycznego. Zmiany, jakie dokonuje dzisiejszy rząd, są fundamentalne dla oblicza kraju. Dokonują się one, mimo ogromnego oporu i niekiedy wręcz destrukcji ze strony sił chcących zachować "status quo".
      Sytuacja Polski w obliczu przeobrażeń, jakie się dokonują na scenie europejskiej i ogólnoświatowej, jest niesłychanie złożona. Cała nasza historia i położenie geograficzne, powodują, iż jesteśmy bardzo istotnym, newralgicznym punktem odniesienia, zarówno dla zachodu, jak i wschodu. Doświadczamy z tego powodu różnych przykrości i stąd konieczne jest zdecydowane, jednoznaczne i zgodne współdziałanie wszystkich sił w Polsce. Budowa państwa, silnego wewnętrznie i zewnętrznie, wymaga poświęcenia i ogólnonarodowej zgody. Państwo solidarne i sprawiedliwe, to państwo przyjazne obywatelom, dające im poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Takiego państwa Polacy pragną i na takie w zupełności zasługują. Pozostaje ogromna wiara, że właśnie teraz nadszedł czas na historyczną odmianę losu milionów Polaków. Obecny rok rozpoczyna ofensywę inwestycyjną związaną z funduszami europejskimi i daje ogromną szansę na szybki rozwój kraju. Powinno to spowodować zmniejszenie bezrobocia i wzrost dochodów ludności. Kolejne reformy gospodarcze i finansowe państwa, zmniejszające koszty pracy, winne znaleźć swoje odbicie w dalszej poprawie warunków bytowania polskich rodzin. Bądźmy, zatem ufni w dokonujące się przeobrażenia naszego państwa i wspierajmy je w miarę swoich możliwości. Tego wymaga od nas ojczyzna.
                                                                     Andrzej Krężałek

                                                 AKTUALNOŚCI STOWARZYSZENIA "JEDNOŚĆ"
      W dniu 15. 01. br. odbyło się pierwsze Walne zebranie Stowarzyszenia Kulturalno - Rekreacyjnego "Jedność". Miało ono charakter sprawozdawczo - wyborczy. Po odczytaniu sprawozdania z działalności Stowarzyszenia za rok 2006, jak również protokołu Komisji Rewizyjnej, udzieleniu absolutorium, przystąpiono do wyboru nowego zarządu. W wyniku wyborów wyłoniony został nowy zarząd Stowarzyszenia na trzyletnią kadencję, w składzie:
     - przewodnicząca: Krystyna Łajdanowicz
     - zastępca przewodniczącej: Maria Kołacz
     - skarbnik: Henryk Kyc
     - sekretarz: Roman Kasprzyk
     - członek zarządu: Lucyna Kubicka
W skład Komisji Rewizyjnej weszli:
     - przewodniczący komisji: Zdzisław Trynkiewicz
     - członek: Helena Koszela
     - członek: Edward Węgrzyn
     Stowarzyszenie niezwłocznie poczyniło kroki w Sądzie Rejonowym w Rzeszowie celem aktualizacji wpisu w KRS. Umożliwia to nam pisanie nowych wniosków, szukania i ubiegania się o nowych sponsorów, którzy przyczynią się do dalszego rozwoju i realizacji planu pracy w Stowarzyszeniu w bieżącym roku. Takie wnioski na chwilę obecną zostały już złożone. Oby tylko zostały pozytywnie rozpatrzone, gdyż przyjęty plan pracy na 2007 rok jest ambitny i wymaga dużego wsparcia finansowego. Wymaga także niezawodnej pracy członków Stowarzyszenia i ludzi dobrej woli, o co zawsze prosiłam i nadal ponawiam swoją prośbę jako przewodnicząca wybrana na drugą kadencję działalności. Życzę nam wszystkim zgodnej współpracy i wielu nowych osiągnięć.
Nowy rok rozpoczęliśmy pracowicie. W dalszym ciągu kontynuujemy pracę zespołu nad doskonaleniem naszego repertuaru, spotykając się dwa razy w tygodniu na próbach, których owocem są nasze kolejne występy: 14.01.2007r. zespół "Łęczanie" brał udział w koncercie kolęd i pastorałek w Chorkówce, gdzie otrzymaliśmy dyplom z podziękowaniami, - 21.01.2007r. braliśmy udział w oprawie Mszy św. w tygodniu ekumenicznym w Kościele Polsko - Katolickim w Łękach Dukielskich. Wspólną modlitwą i śpiewem kolęd jednoczyliśmy się z wiernymi tego Kościoła, dając tym samym wyraz dążeniu do jedności, która jest również w nazwie naszego Stowarzyszenia.
     W planach na przyszłość mamy dalsze doskonalenie umiejętności wokalnych zespołu, liczne występy na różnych uroczystościach, zorganizowanie wycieczki krajoznawczej w Pieniny oraz III edycji Spotkań Folklorystycznych w Łękach Dukielskich. Kontynuować chcemy prace związane z budową estrady, zorganizowaniem II Dnia Seniora, zbiórką staroci i dalszą pracą w utworzonej Izbie Pamięci oraz wiele innych zadań wynikających z bieżących potrzeb.
     Jeszcze raz wszystkim dziękuję i zapraszam do współpracy w działalności społecznej dla dobra naszej miejscowości w 2007 roku.
                                                                                                                                                               Przewodnicząca: Krystyna Łajdanowicz

                                                                             SPOTKANIE OPŁATKOWE

,,Weź do ręki biały opłatek
i życz całemu światu...”

      W sobotnie popołudnie, 27 stycznia o godzinie 17 w Sali Widowiskowo-Sportowej w Łękach Dukielskich odbyła się już po raz trzeci uroczystość "opłatkowa", zorganizowana prze Koło Gospodyń wiejskich wspólnie z ks. Proboszczem naszej parafii.
Wszystkich zebranych powitała przewodnicząca Maria Kołacz, następnie głos zabrał ks. proboszcz Alojzy Szwed, oraz proboszcz parafii polsko-katolickiej ks. Roman Jagiełło. Po wspólnym odśpiewaniu kolędy "Wśród nocnej ciszy" została odczytana Ewangelia o Narodzeniu Pańskim przez ks. Romana Jagiełłę. Później nastąpiło błogosławieństwo opłatków i centralna cześć naszego spotkania: wspólne dzielenie się opłatkiem. Było to głębokie i piękne przeżycie dla wszystkich, którzy spotkali się przy wspólnym stole. Po życzeniach głos zabrali zaproszeni goście: w-ce starosta powiatu pan A. Guzik, przewodniczący rady miejskiej nowej kadencji pan Z. Uliasz oraz prezes Kółek i Organizacji Rolniczych, pod które podlegają Koła Gospodyń Wiejskich - pan R. Piłat. Z krótkich przemówień płynęły gorące życzenia dla wszystkich zgromadzonych i ich rodzin, szczególnie zgody, miłości, pokoju i wzajemnego szacunku. Po części oficjalnej wystąpił zaproszony przez KGW zespół "Chorkowianie" z Koła Gospodyń z Chorkówki, śpiewając kolędy i pastorałki, a także znane melodie ludowe.
     Po tych uroczystościach zostały podane dania związane z Wigilią, m.in.: barszcz z uszkami (tradycja Świąt Bożego Narodzenia) oraz wiele innych "specjałów", przygotowanych przez panie z KGW, pod okiem pani H. Borek.
      Po obfitym obiedzie, przy muzyce znanego i lubianego zespołu LOMBARDINO, zaczęła się zabawa w której wzięło udział 240 osób . W przerwach panie z KGW umilały gościom czas przedstawiając scenki humorystyczne.
      Bardzo serdecznie dziękuje wszystkim tym, którzy przyczynili się do zorganizowania tego wspólnego spotkania oraz tym którzy brali w nim udział, uczestnicząc w zabawie. Zapraszam za rok.

                                                                                                                                   Z pozdrowieniem przewodnicząca K.G.W.  Maria Kołacz

     Następny etap w działalności OSP w Łękach Dukielskich
      27 stycznia odbyło się zebranie sprawozdawcze za 2006 rok. Została oceniona działalność zarządu OSP w minionym roku (udzielono absolutorium zarządowi).
     Jeszcze raz omówiono całokształt działań w jednostce ( a było tego sporo).
     Przedstawiono również zamierzenia i plany na rok 2007.
     Na zebraniu obecni byli zaproszeni goście: v-ce prezes Zarządu Powiatowego ZOSPRP w Krośnie dh. Tadeusz Kubit, mł. bryg. Jerzy Krupa z PSP w Krośnie, sołtys p. Tomasz Węgrzyn oraz radny p. Stanisław Węgrzyn.
                                                                                                               Naczelnik OSP Łęki Dukielskie Tadeusz Wierdak

                                                            

                            Szanowni mieszkańcy
      W dniu 2005. 01. 21 odbyło się Zebranie Wiejskie, którego głównym celem były wybory sołtysa. Zebrani mieszkańcy postanowili, że przez najbliższe 4 lata będę nadal sprawował tę funkcję. Dziękuję za okazane mi zaufanie i obiecuję, że będę godnie reprezentował naszą miejscowość.
      W związku z zimową aurą nie przeprowadzano w ostatnim czasie w Łękach Dukielskich żadnych poważniejszych prac. Dlatego, w tym miejscu przedstawię najważniejsze sprawy, które są do zrealizowania w przyszłości:
1. Kanalizacja wsi.
2. Remont drogi na Pałacówkę.
3. Remont drogi Zapłocie.
4. Dokończenie remontu remizy.
5. Zagospodarowanie placu przy Sali Widowiskowo-Sportowej.
6. Remont Ośrodka Zdrowia.
7. Remont drogi powiatowej.
8. Budowa chodnika przy drodze powiatowej.
9. Remont kładki na rzece w okolicy p. Białasa.
10. Budowa kortu tenisowego.

      Jeszcze raz powtarzam, są to sprawy, które wg mnie w bliższej lub dalszej przyszłości należy zrealizować, bądź dążyć do ich realizacji. Zdaję sobie sprawę, że niektóre z nich zostaną tylko w sferze "marzeń", ale co dziś wydaje się być fantazją, za kilka lat może się urzeczywistnić. Łęki Dukielskie są dużą miejscowością, która powinna się rozwijać. Aby czynić to efektywniej potrzebne jest też zaangażowanie mieszkańców. Mamy namacalne dowody, że jeśli znajdzie się kilka choćby osób aktywnych, to efekty ich pracy są ogromne. Przykładem jest Stowarzyszenie "Jedność". Dzięki tym ludziom mamy zespół śpiewaczy, piękną cykliczną imprezę w lecie, pomieszczenie klubu w Remizie jest zagospodarowane, powstała Izba Pamięci, a kolejnym zamiarem Stowarzyszenia jest budowa estrady. Nasza szkoła ma odnowioną elewację, wymienioną stolarkę, jest ogrodzona. W ostatnich latach zostały w nią zainwestowane dziesiątki tyś. zł. Główną "sprawczynią" tego wszystkiego była p. Krystyna Delimata, a ile wysiłku trzeba było w to włożyć, wie tylko ona sama. Wiem, że kolejną inwestycją ma być ogrodzenie boiska sportowego. Kilka lat temu powstał w Łękach Uczniowski Klub Sportowy. Pierwszym "kapitałem" był zapał kilku osób. W tej chwili każdorazowo w zajęciach uczestniczy kilkadziesiąt dzieci w pełnym przedziale wiekowym i wielu dorosłych, a zaplecze sprzętowe budzi podziw. Nasza młodzież nie musi już godzinami spędzać czasu przed telewizorem, ponieważ ma alternatywę w postaci zajęć sportowych. Kolejny zamiar UKS to budowa placu zabaw dla najmłodszych przy szkolnym boisku sportowym. Te trzy przykłady przytoczyłem na dowód, że można zrobić wiele, jeśli się chce.
       Wrócę teraz do spraw bardziej przyziemnych. Są osoby, które już się dopytują, więc informuję, że I rata podatku będzie odbierana w marcu. Wcześniej oczywiście zostaną rozdane nakazy płatnicze, a o szczegółach poinformuję jak zwykle poprzez wywieszki i ogłoszenia w kościołach.
       Na zakończenie chciałbym podziękować organizatorom przyjęcia opłatkowego za wspaniałą imprezę. Muzyka była świetna, jadło przednie, a atmosfera jak zawsze na imprezach w Łękach Dukielskich - wyborna. Miło było patrzeć jak Łęczanie (i nie tylko) potrafią się bawić.
                                                                                                                                                          Sołtys Łęk Dukielskich Tomasz Węgrzyn
 

ROK SZKOLNY 1976 /1977

     Rok szkolny rozpoczęto konferencją w dniu 21.VIII.76r. i dokonano przydziału czynności oraz omówiono zadania szkoły w nowym roku szkolnym.
     Kadra nauczycielska uległa częściowo zmianie, a mianowicie, nauczycielka Kubaszczyk Janina wyjechała, natomiast Zaforemska Zofia wróciła z urlopu dla poratowania zdrowia.
     Przy dokonywaniu przydziału godzin uwzględniono specjalizację.
     Konferencja następna poświęcona była dla zatwierdzenia planu pracy szkoły na rok szkolny 1976/ 1977.
IV i V Plenum KC PZPR
     Odbiciem było omówienie na posiedzeniu Rady Pedagogicznej założeń i problemów z produkcją rolną w kraju. Wynikające zadania dla szkoły, przede wszystkim sprawy preorientacji zawodowej weszły do planu pracy. Starano się również ukazywać potrzebę rozwoju rolnictwa oraz możliwości kształcenia i pracy w kierunku rolnym.
Uroczyste spotkanie Władz Gminy Dukla, Dyrekcji Huty Szkła Krosno z mieszkańcami wsi.
     W dniu 27. X. 76r. z inicjatywy Krośnieńskich Hut Szkła, zorganizowano spotkanie w Domu Ludowym. Na spotkanie przybyli: Sekretarz Komitetu Gminnego PZPR, Naczelnik Miasta i Gminy Dukla, Dyrektor Krośnieńskich Hut Szkła oraz miejscowa ludność. Naczelnik omówił sprawę gospodarczą gminy z naświetleniem stanu gospodarczego wsi Łęki Dukielskie.
     Dyrektor hut mówił o pracy hutników, podkreślając pracę zatrudnionych z Łęk Dukielskich. Po części oficjalnej odbył się występ artystyczny zespołu "Stachy", a następnie wystąpił chór szkolny. Na zakończenie Koło Gospodyń Wiejskich podejmowało przedstawicieli kawą i ciastkami.
Wizytacja w Dukli
     W roku szkolnym 1976/77 rozpoczęła się w Zbiorczej Szkole Gminnej w Dukli wizytacja. Wizytatorzy poszczególnych przedmiotów oraz problemów odwiedzają szkoły i badają poszczególne problemy według nowych przepisów. Dotyczy to także szkoły w Łękach.
Po przeprowadzeniu wizytacji z poszczególnych przedmiotów przez wizytatorów, wyznaczono na dzień 27 maja konferencję podsumowującą.
     W miesiącu czerwcu odbyła się narada w Dukli w sprawie oceniania nauczycieli. Szkoła otrzymała sprawozdania i zalecenia powizytacyjne, które realizuje się zgodnie z wykonanym planem.
Zakończenie roku szkolnego
     Rok szkolny zakończono 4 czerwca 1977r. O godzinie 8 odbył się uroczysty apel pożegnalny, a następnie wychowawcy klas rozdali świadectwa w poszczególnych klasach. Uroczystość ta zgromadziła także rodziców oraz przedstawicieli społeczeństwa. Młodzież przygotowała też cześć artystyczną.
     Ostateczne zakończenie roku szkolnego nastąpiło w czasie konferencji podsumowującej w dniu 10 czerwca 1977r.
Obóz harcerski w Myszkowskiem
     Budynek szkolny w Myszkowskiem został w miesiącu maju odmalowany wewnątrz i przygotowany zgodnie z poleceniem Władz do użytku. W okresie wakacji przebywał tam obóz harcerski z Biecza. Obok szkoły rozbił namioty, na terenie Straży Pożarnej przygotowano plac apeli. Budynek mieścił kuchnię oraz mieszkania dla personelu. Stosunki między ludnością a harcerzami układały się bardzo dobrze. Odbywały się różne spotkania, między innymi z komsomolcami z ZSRR oraz Władzami województwa krośnieńskiego tj. z Wojewodą, Kuratorem oraz Komendantem Chorągwi.
     Obóz ten był dobrym przykładem zorganizowanej pracy wychowawczej.
Wakacje
     W okresie wakacji zaplanowane prace remontowe nie zostały wykonane. Chodziło przede wszystkim o roboty malarskie. Przyczyną był brak wykonawców tych prac a prywatnych nie wolno zatrudniać. Dlatego też szkoła musi być objęta w niedługim okresie remontem kapitalnym*.
* pisownia oryginalna                                                                                                                                                                   c.d.n.  Beata Węgrzyn

21-22 stycznia
Dzień Babci i Dziadzia

 

Dziś w naszej szkole jest bardzo wesoło,
Bo babcie i dziadziów widzimy wokoło.

     Tymi słowami rozpoczęła się w naszej szkole uroczysta akademia z okazji Dnia Babci i Dziadzia. Na tej doniosłej uroczystości, zorganizowanej pod hasłem: "W ogrodach wdzięczności", gościliśmy liczne grono Seniorów. Każdy z nas wie, że wnuczęta są dla dziadków kimś bardzo ważnym w życiu. Dlatego słowa wierszy i piosenek, przygotowanych przez dzieci z klas 0-III, najlepiej wyrażały radość, zadowolenie i wdzięczność wobec nich. Oto przykłady:

"Bardzo kocham babcię, dziadzia.
To nie żarty moi mili.
Dzisiaj im życzenia składam
by sto lat jeszcze żyli".
         "Małym serduszkiem życzymy Wam dzisiaj
          Uśmiechów i szczęścia najwięcej.
          Za Waszą miłość i dobroć dla nas
          te życzenia przyjmijcie w podzięce".

      Po występach wszystkie wnuki odśpiewały swoim babciom i dziadziom uroczyste STO LAT oraz wręczyły laurki i kwiaty wykonane własnoręcznie.
    Następnie tę wyjątkową uroczystość uświetnił występ "Baletek", które zaprezentowały ciekawe układy taneczne. Pokaz tańców bardzo się podobał o czym świadczyły gromkie brawa przybyłych gości.
      W czasie spotkania można było oglądać wystawę portretów: "Moja babcia", "Mój dziadziu". Niektórzy dziadkowie z łatwością odnajdywali swoje wizerunki zaprezentowane przez wnuki.
     W dalszej części uroczystości wszyscy goście zostali zaproszeni na ciastko i herbatkę. Przy muzyce miło spędzili wspólne chwile z wnukami.
       Starajmy się zawsze pamiętać o swoich babciach i dziadziach. To właśnie oni przekazują nam wiele cennych rad życiowych, wzbogacają nasz świat uczuć i doświadczeń o pozytywne wartości.
     Zawsze Was kochać będziemy i zadowolenia Waszego chcemy.
                                                                                                                                                         Marta Pabis

  

       DUŻY SUKCES MAŁYCH DZIECI

      Po raz pierwszy uczniowie Szkoły Podstawowej w Łękach Dukielskich kl.III-VI wzięli udział w ogólnopolskim konkursie "Alfik Matematyczny" i "Alfik Humanistyczny". W "Alfiku Humanistycznym" odnieśliśmy sukces i mamy główne wygrane.
     I miejsce w kraju i I w województwie zdobył Jakub Jastrzębski-kl. III
     VII miejsce w kraju i II w województwie zdobyła Aleksandra Ryczak-kl. III
     XI miejsce w kraju i II w województwie osiągnął Kamil Robótka-kl.IV
     Cała trójka wyjeżdża na obozy naukowe podczas wakacji ufundowane przez organizatorów konkursu.                                                                                                                                         Barbara Wierdak

 

strona 1