Łęki Dukielskie 2025-04-27

W mentalności żydowskiej wieczór jest zawsze początkiem nowego dnia. W ten sposób Ewangelista Jan pragnie podkreślić, ze wraz z przyjściem Jezusa zaczyna się coś nowego. Słyszymy, że uczniowie byli zalęknieni, to tak jakby siedzieli w ciemnym grobie, pełnym mroku, bez nadziei i światła. I nagle staje pośród nich Zmartwychwstały Jezus, który jest Światłością świata i przynosi im pokój. Gdy pokazał im przebite ręce i bok, ogarnęła ich radość. Rany poświadczają jego Człowieczeństwo. Jego ciało jest chwalebne, ale On jest tym samym, z którym wędrowali z Galilei do Jerozolimy. To jest Ukrzyżowany i Zmartwychwstały Pan, którego rany mówią o Jego wielkiej miłości do nich, do grzeszników, do wszystkich ludzi. Widzimy jak w dzisiejszej Ewangelii przenikają się dwie strony rzeczywistości: lęk i smutek z powodu śmierci i nieobecności Jezusa, pokój i radość, które płyną ze spotkania z Nim. Z chaosu i zagubienia Jezus wyprowadza nowe życie i czyni to udzielając Ducha Świętego. Tak jak pierwsze dzieło stworzenia, tak i to drugie rozpoczyna się od Słowa Bożego i Ducha Świętego, który wprowadza nowy początek, uporządkowany, dobry, szczęśliwy świat. Jezus staje po środku swoich uczniów, dosłownie w środku. On chce być w centrum ich życia, swoim światłem i pokojem ogarnąć ich lęk, rozczarowanie, zranienia, wszelkie mroki i obawy ludzkiej egzystencji. Nic im nie wyrzuca, ale udziela pokoju, który daje prawdziwą wolność i radość.

W dalszej części Ewangelii słyszymy, że Jezus posyłając ich z taką samą misją, jaką On miał, tchnął na nich i udzielił im daru Ducha Świętego. Zastosowany grecki termin emfysao (tchnąć), nawiązuje do aktu stworzenia, kiedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w niego tchnienie życia (zob. Rdz 2,7) oraz do Księgi Proroka Ezechiela, gdzie ożywcze tchnienie Ducha ożywiło wyschnięte kości (zob. Ez 37,9). Przez ten fakt uczniowie stają się nowymi ludźmi, którzy poniosą dzieło Jezusa aż po krańce ziemi. Dzięki mocy Ducha Świętego jako świadkowie Jego śmierci i zmartwychwstania będą objawiać jego miłosierną miłość, która najpełniej urzeczywistnia się w odpuszczaniu grzechów. Nie wszyscy podzielają wiarę w zmartwychwstanie Jezusa, są również wątpiący, którzy muszą zobaczyć, by uwierzyć. Ich droga do wiary jest dłuższa, może trudniejsza, ale gdy uwierzą, stają się gorliwymi uczniami, często oddającymi życie za wiarę. I takim jest właśnie Tomasz zwany Didymos, co znaczy Bliźniak, także Podwójny. Może być on bliźniakiem każdego z nas, bo i w naszym życiu pojawiają się wątpliwości i trudności w wierze. Jezus odpowiada na jego niewiarę i zjawia się po ośmiu dniach, czyli w niedzielę. Słyszymy, że uczniowie byli „wewnątrz domu”, to znaczy, że byli zjednoczeni we wspólnocie Kościoła na sprawowaniu Eucharystii w radości Ducha Świętego. Jezus ponownie udziela im swego pokoju i zwraca się do Tomasza. Pokazuje mu swoje rany jako dowód autentycznej śmierci i ukrzyżowania zapraszając go do trudnej drogi wiary.

Ciekawym jest zastosowanie przez Autora zwrotu, który w j. greckim brzmi: Nieś palec twój tu i zobacz ręce me, nieś rękę twą i włóż w bok mój…(J 20,27). Chodzi o czasownik nieść (gr. fero). W polskim tłumaczeniu mamy słowo podnieś, natomiast greckie słowo odnosi nas do czynności niesienia, dźwigania, znoszenia czegoś cierpliwie, wytrzymywania. To samo greckie słowo użyte jest w Księdze Proroka Izajasza, w Czwartej pieśni o Słudze Pańskim, który obarczył się naszym cierpieniem i dźwigał nasze boleści (zob. Iz 53,4n). Jezus przyjmując Tomasza w całej prawdzie, wskazuje, że wiara jest ciągłym procesem, drogą, wymaga cierpliwości, wytrwałości. Nie jest jednorazowym aktem, czy deklaracją, ale jest wysiłkiem, by wyjść ku, na spotkanie z Jezusem. Jezus zaprasza nas, byśmy naszą wiarę codziennie, wytrwale kierowali i nieśli ku Niemu, nawet jeśli jest mała jak ziarnko gorczycy lub słaba. Jezus zawsze pierwszy podejmuje inicjatywę, ale do nas należy decyzja, czy podejdziemy pod krzyż i wyznamy, że On jest prawdziwie moim Panem i Bogiem. Dlatego mówi do Tomasza, że prawdziwie błogosławieni, czyli szczęśliwi są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. My należymy do nich. Uwierzyliśmy bowiem dzięki przepowiadaniu Kościoła, dzięki świadkom wiary aż do obecnych czasów. Uwierzyliśmy w Słowo i Słowu, uwierzyliśmy dzięki łasce, która została nam dana. Ostatnie słowa z dzisiejszej  Ewangelii zachęcają nas właśnie do wiary w Jezusa, Pana i Boga.

Dzisiejsza niedziela jest Niedzielą Miłosierdzia. Jezus okazał je wylęknionym i zrozpaczonym uczniom oraz Tomaszowi. Nam również nieustannie go udziela odpuszczając grzechy, podtrzymując nasze życie, naszą nadzieję, wiarę i miłość. Dzisiaj Zmartwychwstały Chrystus staje w centrum życia każdego z nas i mówi: „Pokój Tobie!” Przynosi dar pokoju, który w dzisiejszych niespokojnych czasach jest tak potrzebny jak codzienny chleb. Pragnie, abyśmy przyjmując Ducha Świętego stali się świadkami miłosierdzia i pokoju. W godzinach wątpliwości niech umocni naszą wiarę, byśmy nigdy nie porzucili relacji z Nim, tak jak On nie chce nikogo utracić. Dlatego przyszedł do Tomasza, by wzbudzić i umocnić jego wiarę. Co dzisiaj napawa Cię lękiem, niepokojem? Jaki jest powód i przyczyna Twojego smutku, a może i rozpaczy? Czy możesz powiedzieć, że jesteś szczęśliwy, bo wierzysz?

Jezus mówi do Ciebie: Pokój Tobie, moje dziecko. Weź dar Ducha Świętego. Błogosławieni są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Moja odpowiedź to: Jezu, ufam Tobie! 

s. Franciszka Godlewska
 „Koinonia św. Pawła”